Mercedes-Benz W111 – generacja limuzyn klasy wyższej, zaprezentowana na salonie samochodowym we Frankfurcie w 1959 roku. Niedługo potem zadebiutowały modele W112 i W110, oparte na podobnych rozwiązaniach konstrukcyjnych i stylistycznych.
Seria W111 zastąpiła w ofercie popularnego „Pontona” (W105/W180/W128), toteż napędzana była tym samym, 6-cylindrowym silnikiem (typ M180/M127). Seria W112 zaś uchodziła za bardziej luksusową – miała mocniejszy, również 6-cylindrowy silnik, przedłużone o 10 cm nadwozie oraz była standardowo wyposażona w pneumatyczne zawieszenie. Modele o kodzie W110 natomiast były adresowane do uboższej klienteli – napędzały je silniki 4-cylindrowe (w tym również diesle), nadwozie pozbawione było wielu chromowanych wykończeń.
Wspólną cechą wszystkich trzech modeli były charakterystyczne zakończenia kantów klapy bagażnika. Niemcy nazwali ten zabieg stylistyczny Heckflosse (niem. heck – tył, Flosse – płetwa), anglicy zaś – Fintail (ang. tail – tył, fin – płetwa). Owe „płetwy z tyłu”, zaprojektowane przez zespół Karla Wilferta, nawiązywały do stylistyki ówczesnych amerykańskich krążowników (m.in. Cadillac Eldorado, Buick Le Sabre). Miało to ułatwić modelom Mercedesa debiut w USA.
W111, choć nie był konstrukcją całkiem nową (zawieszenie i silnik „odziedziczone” po „Pontonie”), zawierał kilka innowacyjnych rozwiązań. Najważniejszym z nich były strefy kontrolowanego zgniotu, które w razie wypadku pochłaniały energię, pozwalając tym samym zachować sztywność kabinie pasażerskiej.
Dane techniczne modelu:
– rok produkcji: 1965
– moc silnika 120 kW ~163 KM
– pojemność silnika 2195cm³
– masa własna 1410 kg
– długość: 4880 mm
– szerokość: 1845 mm
– wysokość: 1500 mm
– rozstaw osi: 2750 mm
